Επανάσταση Σκέψης: Η Πολιτική στον Κόσμο και στην Ελλάδα

Σύμφωνα με την Βικιπαίδεια, με το γενικό όρο πολιτική (politics) εννοείται το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται, μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, προκειμένου να πετύχουν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων. Ο όρος εφαρμόζεται τόσο σε κοινωνικές ομάδες ανθρώπων (κόμματα, οργανώσεις, συνδικάτα, συνελεύσεις κατοίκων κλπ), όσο και σε κυβερνήσεις κρατών για τον τρόπο διακυβέρνησης και χειρισμού των διαφόρων υποθέσεων.

Δρ Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης

Επίσης ο όρος πολιτική (policy) με διαφορετική έννοια αφορά σύνολο αρχών και κατευθύνσεων για την εφαρμογή συγκεκριμένων λειτουργιών σε οργανισμούς, εταιρείες και άλλες οργανώσεις, λαμβάνοντας ανάλογα ιδιαίτερο χαρακτηρισμό π.χ. ναυτιλιακή πολιτική, αγροτική πολιτική, βιομηχανική πολιτική, αμυντική πολιτική, εξωτερική πολιτική, κ.λ.π

Η άσκηση της πολιτικής (politics) αποτελεί τέχνη και επιστήμη που αφορά σε παραγωγή ιδεών και στον τρόπο εφαρμογής τους, τόσο σε ζωτικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης (ελευθερία, ασφάλεια, δικαιοσύνη, πολιτισμός, κτλ), καθώς επίσης και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο, στον πολίτη, στον εργαζόμενο, κτλ.

Πολιτική & Ιδεολογία

Τους τελευταίους δυο αιώνες πρόεκυψε η Ιδεολογία και αποτέλεσε αναπόσπαστο τμήμα της Πολιτικής. Από Μήτρα εκκόλαψης και γένεσης ιδεών με στόχο το Κοινό Καλό διολίσθησε σε εργαλείο με αποκορύφωμα την προπαγάνδα του Γκέμπελς αλλά και του Ιωσήφ Στάλιν.

Σήμερα, Πολιτική σημαίνει ιδεολογία και δεν νοείται πολιτικός χώρος χωρίς ιδεολογία. Η ουσία της πολιτικής έχει μετακινηθεί στην Ιδεολογία και η Ιδεολογία έχει γίνει το πολιτικό εργαλείο για την πνευματική υποδούλωση των λαών. Δεν έχεις Ιδεολογικό υπόβαθρο δεν υπάρχεις πολιτικά.

Σύμφωνα με τον Γεωργίου (2016), η ίδια η ουσία της πολιτικής επιβάλλει τη σύνδεσή της με τις ιδέες της ελευθερίας και της δικαιοσύνης και ευρύτερα με τα ιδεολογικά συστήματα. Το κόμμα, το οποίο καλείται ο ψηφοφόρος να ψηφίσει στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, θα κριθεί με βάση το ιδεολογικό του πρόγραμμα, με βάση τις ιδέες του για το κοινωνικό κράτος ή για την οργάνωση του κράτους δικαίου. Εάν οποιοδήποτε κόμμα ή οποιοσδήποτε άλλος θεσμός στο πλαίσιο του πολιτικού συστήματος αποσυνδεθεί από την ιδεολογία, τότε αυτή η οντότητα είναι καταδικασμένη να περιθωριοποιηθεί ή και να μετατραπεί σε γραφειοκρατικό μηχανισμό. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή με κόμματα τα οποία δεν μπορούν να επανασυνδεθούν με την ιδεολογία τους.

Πολιτική - Η τέχνη του εφικτού

Σύμφωνα με τον Σιούτζο (2018), πολλοί υποστηρίζουν ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Με εφευρέτη του όρου τον Μπίσμαρκ αυτή η φράση έρχεται να αναγνωρίσει τα εμπόδια και τους περιορισμούς ενός περιβάλλοντος με αυστηρές και συγκεκριμένες αλληλοσυνδεόμενες δομές που δύσκολα μπορεί κάποιος πολιτικός να τις αλλάξει. Όμως,

ποιος ορίζει το εφικτό και το ανέφικτο; Ποια τα όρια και τα πλαίσια στα οποία μπορεί ένας πολιτικός να κινηθεί; Πιθανότατα το αξιακό και ηθικό πλαίσιο του καθενός είναι αυτό που διαμορφώνει τα όρια.

Η ερμηνεία στο εφικτό είναι κυρίως θέμα προσωπικής αντίληψης και θέμα που αντανακλά την ποιότητα και τον χαρακτήρα κάθε πολιτικού τόσο πριν την είσοδο στην πολιτική όσο και μετέπειτα. Βέβαια τα συμφέροντα πολλές φορές καμουφλάρονται με τη μάσκα της αξίας και της ηθικής. Η πολιτική πρέπει να ταυτίζεται με τη δημόσια, συνειδητή, υπεύθυνη και ελεύθερη κοινωνική δράση. Η ρεαλιστική αισιοδοξία με βάση ένα όραμα μεγαλύτερο από το εφικτό μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερα αποτελέσματα. Η πολιτική μπορεί να είναι η τέχνη του εφικτού αλλά αυτό δε σημαίνει πώς δεν πρέπει να είναι η τέχνη της αλλαγής, της διεκδίκησης και της ηθικά και οραματιστικά κατευθυνόμενης δράσης.

Αντίθετα, αν εμμείνουμε στη λέξη «εφικτό» ως κομβικής σημασίας, κι αν το εφικτό το μεταφράσουμε αυτόματα σε υποβάθμιση απαιτήσεων και σε φαλκίδευση προσδοκιών, η πολιτική χάνει τον χαρακτήρα της διεκδικητικής τέχνης και υποβιβάζεται σε τεχνική διαχείρισης της μιζέριας, ανακύκλωσης της μετριότητας και νομιμοποίησης του βαλτώματος. Στην περίπτωση αυτή επικαλούμαστε την «αδήριτη πραγματικότητα» για να δικαιολογήσουμε το γεγονός ότι αφομοιώνουμε την ήττα μας πριν καν δώσουμε τη μάχη (Μπουκάλας 2015).

Τι είναι όμως εφικτό;

Τι είναι όμως εφικτό; Πως μπορεί κάποιος να το ορίσει εάν δεν παλέψει για τα όνειρά του, τα θέλω και τα πρέπει του; Δεν μπορώ να ορίσω το εφικτό. Μπορώ όμως να ορίσω το ανέφικτο. Ανέφικτο είναι αυτό για το οποίο δεν πάλεψα και δεν αγωνίστηκα να το πετύχω. Γιατί «αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει» (Μπρεχτ) (Λαζαρίδης 2014).

Όταν η πολιτική γίνεται αυτοσκοπός

Όταν η πολιτική αποσκοπεί να διατηρηθεί ή να κατακτήσει ένα κόμμα την εξουσία ως αυτοσκοπός, τότε υπεισέρχεται η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, το χρήμα και οι περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και παύουν να ενδιαφέρονται για αυτά που τους αφορούν, με κίνδυνο τα αποτελέσματα να είναι ολέθρια σε όλους τους τομείς.

Δυστυχώς, η πολιτική είναι συνυφασμένη με την εξουσία και τη δύναμη που πηγάζει από αυτή. Και η εξουσία όπως και το χρήμα είναι δυνατόν να διαφθείρει. Στην Ελλάδα, αντί η πολιτική να εξυπηρετεί την κοινωνία, βρέθηκε η κοινωνία να εξυπηρετεί ένα πολιτικό κατεστημένο, άμεσα συνδεδεμένο με το οικονομικό κατεστημένο. Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, είναι η τέχνη της δημιουργίας εναλλακτικών δρόμων και επιλογών. Η πολιτική χρειάζεται φαντασία και δημιουργική σκέψη, χρειάζεται δράση και συλλογικότητα. Κυρίως η πολιτική χρειάζεται να είναι εργαλείο της κοινωνίας για την επίτευξη ευημερίας και ευνομίας (Λαζαρίδης 2014).

Τι είναι η Πολιτική και πως εφαρμόζεται στην Ελλάδα;

Πολιτική στην Ελλάδα είναι να παρακολουθείς τους πολιτικούς αντίπαλους ώστε να καταγράφεις τα αρνητικά τους αλλά και τα λάθη στα οποία συχνά διολισθαίνουν και να τα εμφανίζεις στο μέλλον σαν δυνατά χαρτιά για να κερδίζεις τις εντυπώσεις. Στην συνέχεια και όταν το κόμμα που κερδίζει τις εντυπώσεις γίνει κυβέρνηση τότε θα πρέπει να τοποθετήσει δικά του κομματικά πρόσωπα σε νευραλγικές θέσεις για να ασκήσει την πολιτική του. Αυτό απορροφά όλο τον χρόνο και φυσικά δεν μένει χρόνος για αξιοκρατία, παιδεία, υγεία, δικαιοσύνη, δηλαδή για Ανάπτυξη.

Το παραπάνω αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει αυτή την στιγμή εθνική αγροτική πολιτική, δεν υπάρχει εθνική ναυτιλιακή πολιτική, δεν υπάρχει εθνική πολιτική στην υγεία, δεν υπάρχει εθνική πολιτική στην παιδεία. Ποτέ δεν υπήρξαν στα 198 χρόνια της Εθνεγερσίας. Δεν υπήρξε ποτέ Εθνεγερσία.

Δηλαδή, Πολιτική στην Ελλάδα είναι να εντοπίζουν τα λάθη της κυβέρνησης και τα χρησιμοποιούν αργότερα ως συνθήματα και εργαλεία. Όμως αναπτύχθηκε ένα είδος εθνικής πολιτικής, η κομματοποίηση ολοκλήρου του έθνους και η στέρεη ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων. Πολιτική στην οποία είναι επιρρεπείς οι περισσότεροι έλληνες.

Όταν η πολιτική αποσκοπεί να διατηρηθεί ή να κατακτήσει ένα κόμμα την εξουσία ως αυτοσκοπός, τότε υπεισέρχεται η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, και οι περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και παύουν να ενδιαφέρονται για αυτά που τους αφορούν. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.

Η διαφθορά φέρνει τα σκάνδαλα και στην πορεία τα σκάνδαλα γίνονται πολιτικά εργαλεία.

Ο Αλπέρ Καμύ συνόψισε την ουσία σε μια φράση: «Στην πολιτική, είναι τα μέσα που καθαγιάζουν το σκοπό και ποτέ ο σκοπός τα μέσα».

Ασυδοσία, κουλτούρα ψεύδους, διπλοπροσωπία, κοροϊδία, το κράτος κλέβει τους πολίτες και οι πολίτες το κράτος και ένα πρωθυπουργικό σύστημα σαν καλορεγουλαρισμενος διαιτητής που κρατάει αποστάσεις.

Τρανταχτό παράδειγμα ελληνικής πολιτικής ο κος Πολάκης για την ‘σκευωρία’ Novartis- «Να τους βάλουμε φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές».

Βιβλιογραφία

Πολιτική

(https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE )

Μια «πολιτικώς ορθή» συμβουλή, Σάββατο, 11 Μαΐου 2019,

http://axia-logou.blogspot.com/2019/05/blog-post_11.html

Υπάρχει πολιτική χωρίς ιδεολογία; Θεόδωρος Γεωργίου, 24.08.2016.

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/80121_yparhei-politiki-horis-ideologia

«Τέχνη του εφικτού», αλλά και της διεκδίκησης, ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ, 03.02.2015

https://www.kathimerini.gr/802068/opinion/epikairothta/politikh/texnh-toy-efiktoy-alla-kai-ths-diekdikhshs

Η πολιτική είναι η τέχνη. Θεμιστοκλής Λαζαρίδης, 23 Mar, 2014

http://alterthess.gr/content/i-politiki-einai-i-tehni-toy-themistokli-lazaridi