Ένα νέο κορίτσι που ζει με τους γονείς της και την αδελφή
της στα Τρίκαλα, ετών 16-17, περιφέρεται έξω στις 03οο το πρωί. Έχει σχέση με νεαρό
αλλοδαπό και βγαίνει ραντεβού με άγνωστο 27χρονο μέσα στα μεσάνυχτα που είχε γνωρίσει
στο ισταγκραμ. Περπατάει μόνη στις 03οο τα ξημερώματα.
Κατά τα άλλα όλοι ψάχνουν να βρουν τι συνέβη και βρέθηκε νεκρό
το πρωί το κορίτσι.
Στην Βάρδα άλλο ένα 16χρονο παιδί είχε ραντεβού με τον θάνατο.
Λαοθάλασσα στην εξόδιο. Ακόμα και πρόσωπα της Δημοτικής Αρχής. Πόνος, δάκρυα
και ευχές. Ευχές να μην ξανασυμβεί. Και από την επομένη της εξοδίου, άντε την επομένη
το πρωί, οι γονείς είναι μόνοι με τον πόνο τους, με το δράμα τους.
Και όλοι οι υπόλοιποι αφού έκαναν το χρέος τους, έδωσαν
εκ βάθους καρδίας ευχές για υπομονή και κουράγιο (λες και είναι ένας περαστικός
πόνος στην μέση) αλλά και για να μην ξανασυμβεί και αφού οι φιλοσοφίες έδωσαν
και πήραν, έφυγαν όλοι για τα σπίτια τους.
Και την επομένη τι θυμούνται;
Όλοι αυτοί; Όλοι εσείς; Με τις συμβουλές και το ύφος παντογνώστη;
Τι σας έμεινε; Και πολύ περισσότερο τι κάνατε για να σωθούν ζωές;
Είναι απίστευτος ο όγκος ευχών στο φ/β σε γενέθλια, είναι
απίστευτος ο όγκος ευχών με κάθε ανάρτηση θρησκευτολογικου περιεχομένου, είναι απίστευτος
ο όγκος ευχών προς κάθε κατεύθυνση με αφορμή ασήμαντα ή και σημαντικά γεγονότα.
Είμαστε ευχούληδες. Ζούμε για να ευχόμαστε. Είμαστε κυριολεκτικά
το Βασίλειο των ΕΥΧΩΝ. Είμαστε το βασίλειο της Υποκρισίας. Δίπλα μας και γύρω
μας πεθαίνουν άνθρωποι και αδιαφορούμε εντελώς αλλά από ευχές δίνουμε και παίρνουμε
όσο και όσες μπορούμε με κάθε ευκαιρία.
Από την επόμενη το πρωί νέα παιδιά με το ένα χέρι στο τιμόνι
και το άλλο γεμάτο με καφέδες τρέχουν ιλιγγιωδώς να προλάβουν τις παραγγελίες. Αυτοί
που παραγγέλλουν, αυτοί που τους φτιάχνουν, οι αστυνομικοί, οι της Δημοτικής Αρχής
και ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ απλοί θεατές, χωρίς να μιλάμε, χωρίς να κάνουμε κάτι. Γιατί απλά
δεν μας ενδιαφέρει. Ούτε υπηρεσιακά ούτε ουσιαστικά. Αλλά με τον επόμενο
Θάνατο θα είναι όλοι εκεί για να δώσουν ευχές. Ευχές να μην ξανασυμβεί.
Αλλά κάποια στιγμή
θα είναι το δικό σου παΐδι και τότε να δω τι θα σου προσφέρουν οι ευχές.
Οι τελευταίοι δύο δήμαρχοι στην Βουπρασία και την Βάρδα είναι
Δυο γιατροί και ΕΡΩΤΩ: τι ακριβώς έκαναν
να αποτραπούν τα τροχαία με θύματα νέα παιδιά; Ποιες ενέργειες εξέφρασαν και υλοποίησαν
προς προστασία της ζωής και της ασφάλειας των νέων παιδιών; Ποιο ενδιαφέρον εξέφρασαν
και έδειξαν για την ΑΞΙΑ και την ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ της ζωής;
ΚΑΝΕΝΑ. ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ.
Όμως στις εξόδιους πάνε για να δείξουν το ανθρώπινο πρόσωπο
τους και φυσικά κάποιοι θα πουν: να αυτός είναι άνθρωπος. Εξασφαλιστήκαν οι ψήφοι
στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Η εντύπωση κερδήθηκε. Χάνεται όμως η ζωή και δεν καταλαβαίνω γιατί
δεν το καταλαβαίνουν.
Βεβαίως η δικαιολογία (εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής) είναι
έτοιμη: είναι δουλειά της αστυνομίας.
Και της Δημοτικής Αρχής αν πρώτη υποχρέωση δεν είναι ΟΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ τότε ποια είναι; Οι απευθείας αναθέσεις; Η συμπλήρωση χαρτιών και η διεκπεραίωση
διοικητικών εκκρεμοτήτων;
Αν δεν είναι ο
ΑΝΘΡΩΠΟΣ πρώτος και κύριος στόχος τότε κάτι δεν πάει καλά.
Με Σεβασμό
Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης
Πτυχιούχος ΑΠΘ
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου
Πατρών
Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου