Δια Ασήμαντον Αφορμή

Η έκφραση αυτή ακούστηκε κατ επανάληψη στα δελτία ειδήσεων αναφερόμενη στην ανθρωποκτονία του 43αχρονου προς την μητέρα και τον γιο της, στην Χρυσούπολη Καβαλάς.

Θεοφάνης Α. Τσαπικούνης

Μια ολόκληρη κοινωνία έχει πέσει στην πλάνη της Ασημάντου Αφορμής.

Ποιος κρίνει τι είναι σημαντικό και τι όχι;

Κρίνω εγώ με την δική μου αντίληψη γνώση και εμπειρία τι είναι σημαντικό και τι όχι για σένα;;;

Και κρίνεις εσύ για τον άλλον;;; τον απέναντι;;;

Τι έγινε;;; Γίναμε Θεοί και κρίνουμε …ασφαλώς;

Συνέπεια αυτού είναι το: έλα καημένε τι θα πάθεις; Έλα καημένε τι έπαθες;

Αν ήταν ασήμαντος αφορμή τότε απλώς θα είχαμε μια αύξηση στην ένταση της φωνής όπου λίγο αργότερα θα υποχωρούσε (η ένταση) και θα έληγε εκεί το θέμα.

Αν ήταν μέτριος αφορμή τότε άντε να έπεφτε και καμία ‘ψιλή’ και κάποιοι πιο ψύχραιμοι θα τους χώριζαν.

Στην Ασήμαντον Αφορμή δεν έχουμε νεκρούς, δεν έχουμε ανάπηρους. Όταν έχουμε νεκρούς και ανάπηρους και κατεστραμμένες ζωές τότε η Αφορμή είναι Σημαντική και συνιστά Αιτία.

Μια ολόκληρη κοινωνία βρίσκεται σε πλάνη και παραλογισμό ακλουθώντας τα ένστικτα της και την αμορφωσιά της. Ναι, είμαστε αμόρφωτοι και το παίζουμε παντογνώστες. Κρίνουμε και καταδικάζουμε χάριν ευκολίας και πιθηκισμού.

Η αιτία όλου αυτού είναι ότι δεν μάθαμε να ακούμε τον άλλον. Βιαζόμαστε να πούμε τα δικά μας αγνοώντας τι μας λέει και ακόμα χειροτέρα μην σεβόμενοι αυτά που μας λέει.

Γι αυτό και διαλύονται σχέσεις, οικογένειες και φιλίες. Γιατί ο ένας δεν ακούει τον άλλον.

Αν σε μια ομάδα δέκα πρόσωπων ένας εκφράσει ένα πρόβλημα και εννέα τοποθετηθούν ότι αυτό δεν είναι πρόβλημα, τότε το πρόβλημα που εκφράστηκε είναι σημαντικό ή όχι;

Το 90% θα απαντήσει ότι δεν είναι πρόβλημα.

Λάθος. Είναι πρόβλημα για τον ένα και γι αυτόν τον ένα είναι σημαντικό πρόβλημα. Δεν χρειάζεται να είναι σημαντικό πρόβλημα για τους άλλους εννέα. Αν οι υπόλοιποι εννέα τον αγνοήσουν θα γίνει κάποια στιγμή και δικό τους πρόβλημα.

Στα χρόνια των σπουδών μου άκουσα έντρομος ότι σε φυλάκιο στον Έβρο φαντάρος σκότωσε επτά και αυτοκτόνησε. Το πρόβλημα του έγινε πρόβλημα όλων.

Κάθε μέρα βλέπουμε τους έλληνες να τρέχουν και αν τους ρωτήσεις γιατί τρέχουν θα σου πουν: ξέρω εγώ τι κάνω, το ελέγχω το αυτοκίνητο. Και τελικά γίνεται πρόβλημα όλο και περισσότερων.

Πρέπει επιτελούς να βγούμε από αυτή την πλάνη, αυτό τον παραλογισμό, αυτή την πνευματική κατρακύλα.

Πρέπει επιτελούς να μάθουμε να ακούμε τον άλλον και στην συνέχεια να σεβόμαστε το πρόβλημα του.