Η
“Πολιτική Ορθότητα” είναι η σύγχρονη επιβεβαίωση της δυστοπίας που περιέγραψε ο Τζώρτζ Όργουελ στο
συμβολικό του μυθιστόρημα “1984”.
Γράφει ο Θανάσης Κ.
Η
“Πολιτική Ορθότητα” είναι αντίστοιχο με το new talk του Όργουελ, είναι το όνομα του σύγχρονου Ολοκληρωτισμού. Πρόκειται για ένα
Ολοκληρωτισμό, που δεν επιβάλλεται (ακόμα τουλάχιστον) με τις ερπύστριες των
τανκς, αλλά με ψυχολογικούς καταναγκασμούς και (απόπειρα) ελέγχου συνειδήσεων!
Η
“Πολιτική Ορθότητα” είναι, πρώτα απ’ όλα, λογοκρισία!
Για
την ακρίβεια, απόπειρα επιβολής αυτολογοκρισίας…
Κάθε
Ολοκληρωτισμός στηρίζεται στο φόβο που
ενσταλάζει.
Στην
περίπτωση της “Πολιτικής Ορθότητας”, όμως, ο φόβος δεν προέρχεται από την
εξουσία που βρίσκεται έξω από αυτόν, αλλά από τον ίδιο τον εαυτό του, από
το υποσυνείδητό του.
Είναι
ο φόβος μήπως πει κάτι “λάθος”, κάτι παρερμηνεύσιμο, κάτι που μπορεί να
εμπεριέχει αρνητικά υπονοούμενα σε βάρος τρίτων, ακόμα κι αν δεν τα εννοούσε ο ίδιος…
§ Η Δημοκρατία επιτρέπει
να διώκονται οι άνθρωποι για τις πράξεις τους
μόνο, εφ’ όσον είναι ευθέως παράνομες (όχι για τα φρονήματά τους)…
§ Ο Ολοκληρωτισμός διώκει
τους ανθρώπους για τις ιδέες τους
(κι όχι μόνο για τις πράξεις τους), εφ’ όσον στρέφονται ευθέως κατά του
(ολοκληρωτικού) καθεστώτος…
§ Η “Πολιτική Ορθότητα”,
όμως, καταδικάζει τους ανθρώπους όχι μόνο γι’ αυτά που ενσυνειδήτως έκαναν, όχι
μόνο για όσα ενσυνειδήτως πιστεύουν, αλλά γι’ αυτά που ασυνείδητα υπονοούν! Για όσα βρίσκονται στο υποσυνείδητό τους…
Και
γι’ αυτό είναι ο υπέρτατος Ολοκληρωτισμός!
Είναι
“υπέρτατος” με την έννοια ότι ακυρώνει την Ελευθερία στο
χώρο που γεννιέται: στα βάθη της ανθρώπινης
συνείδησης…
Με τον όρο “Πολιτική Ορθότητα” εννοούμε
μια σειρά από κανόνες που υποδεικνύουν πώς πρέπει να εκφραζόμαστε, για να μη
“θίξουμε” – υποτίθεται – κάποιες ομάδες συνανθρώπων μας.
Για
την ακρίβεια, για να μην αναπαράγουμε σε βάρος τους, μια σειρά από “στερεότυπα” που τους κάνουν να νιώθουν
“μειονεκτικά”…
Όχι
για κάτι που θα πούμε σε βάρος κάποιου προσωπικά. Αλλά
για κάτι που οποιοσδήποτε μπορεί να ερμηνεύσει ότι
τον “θίγει”, ακόμα κι αν πρόκειται για γενικότερη αναφορά, ακόμα κι αν
πρόκειται για ένα… σκίτσο!
Για
παράδειγμα, απαγορεύεται η χρήση επιθέτων όπως “κοντός”, “χοντρός”, “τρελός”,
“χαζός”, “κουτσός”, “τυφλός” κλπ., όχι για να χαρακτηριστεί συγκεκριμένο άτομο, αλλά ακόμα και γενικά, για να μην προσβληθούν άτομα τα οποία
νιώθουν ότι μπορεί να ανήκουν σε τέτοιες “κατηγορίες”…
Όπως
απαγορεύεται και η χρήση λέξεων με θετικό φορτίο,
όπως:
§ “ανδρεία”,
για να μην θεωρηθεί ότι μόνον οι άνδρες μπορούν να δείχνουν γενναιότητα,
§ “γυναικεία διαίσθηση”, για να μη θεωρηθεί ότι οι γυναίκες προσλαμβάνουν
έννοιες κυρίως διαισθητικά, γιατί δεν έχουν αρκετό… μυαλό,
§ ή φράσεις όπως “φοράει παντελόνια”,
γιατί υπονοεί πως οι γυναίκες που φοράνε φουστάνια δεν έχουν ευθύτητα και
εντιμότητα.
§
Κι
ύστερα πάμε στην κατάχρηση της στερεοτυπικής ερμηνείας του
“σημαινομένου”. Δηλαδή στην αποφυγή όχι απλώς λέξεων ή εκφράσεων, αλλά ολόκληρων νοημάτων που θα μπορούσαν να
αποδοθούν στην υιοθέτηση “στερεοτύπων”…
Ο,τιδήποτε
παραπέμπει σε “ιεραρχικές δομές“, δηλαδή στην
κοινωνία όπως την γνωρίζουμε, είναι καταδικαστέο. Διότι οι “ιεραρχίες”
καταπιέζουν τα άτομα! Είτε πρόκειται για πολιτικές ιεραρχίες, είτε για
κοινωνικές, είτε για οικογενειακές…
Όλες
οι “ιεραρχίες” – υποτίθεται – εμπεδώνουν σχέσεις υποταγής και εξάρτησης, και
συμπεριφορές και ήθη που διαιωνίζουν την υποταγή. Άρα πρέπει να αμφισβητηθούν
και να αποδομηθούν…
§ Ο Γαλλοαλγερινός φιλόσοφος Ζακ Ντεριντά εισήγαγε πρώτος συστηματικά την
έννοια της “αποδόμησης” στερεοτύπων στη
λογοτεχνική κριτική. Κι έκτοτε η αποδόμηση του Ντεριντά πήρε διαστάσεις
φιλοσοφικού ρεύματος με πολιτικές προεκτάσεις και σάρωσε τα πάντα…
§ Κι ο Γάλλος μετα-μαρξιστής φιλόσοφος Μισέλ Φουκώ, εισήγαγε τις “ιεραρχίες” ως κεντρικό στοιχείο στην
κοινωνιολογική ανάλυση – και στην Πολιτική της Ανατροπής τους.
Η δηλητηριώδης “Πολιτική Ορθότητα”
5 September 20190
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου